Półroczna informacja w sprawie fałszerstw banknotów euro

W drugiej połowie 2008 r. wycofano z obiegu łącznie 354 000 fałszywych banknotów euro, czyli o około 13% więcej niż w poprzednim półroczu. Poniższa tabela przedstawia liczbę falsyfikatów wykrytych w kolejnych półroczach. W ostatnim okresie notowano stopniowy wzrost.

Ponieważ jednak liczba autentycznych banknotów euro w obiegu również rosła (w drugiej połowie 2008 r. wynosiła średnio 12 miliardów ^[1]), należy uznać, że skala fałszerstw jest wciąż niewielka. Społeczeństwo może być zatem pewne, że banknoty euro i ich zabezpieczenia są wysokiej jakości. Niemniej jednak Eurosystem, czyli Europejski Bank Centralny (EBC) i 16 banków centralnych krajów strefy euro, stale przypomina o konieczności zachowania czujności i sprawdzania otrzymywanych banknotów.

Poniższa tabela przedstawia podział banknotów wycofanych z obiegu w drugim półroczu 2008 r. według nominałów.

W przeszłości najpowszechniej fałszowanym banknotem było 50 €, ale w  drugiej połowie 2008 r. najczęściej podrabiano banknoty 20 €. Trzy środkowe nominały (20 €, 50 € i 100 €) stanowią mniej więcej 94% wszystkich falsyfikatów.

W drugim półroczu 2008 r. większość fałszywych banknotów (98%) wykryto w krajach strefy euro, około 1% w państwach członkowskich UE spoza tej strefy i około 1% w innych częściach świata.

Eurosystem nadal prowadzi intensywne działania, by zarówno osoby mające zawodowo do czynienia z gotówką, jak i zwykli obywatele byli dobrze poinformowani o sposobach sprawdzania autentyczności banknotów. Falsyfikaty można bez trudu wykryć przy pomocy prostego testu (sprawdź dotykiem – obejrzyj pod światło – obejrzyj pod kątem) opisanego w materiałach informacyjnych Eurosystemu oraz w serwisach internetowych EBC i krajowych banków centralnych Eurosystemu. W wypadku dalszych wątpliwości podejrzany banknot należy porównać z takim, który na pewno jest autentyczny. W razie podejrzenia, że otrzymany banknot jest fałszywy, należy przekazać wszelkie informacje na temat jego pochodzenia organom policji lub – jeśli jest to przyjęte – krajowemu bankowi centralnemu.